6 ნოემბერს თსუ-ის მულტიმედია ცენტრის „მეგობართა კლუბში“,  რომელიც სოციალურ და პოლიტიკურ მეცნიერებათა ფაკულტეტის სტუდენტებს სხვადასხვა სფეროს პროფესიონალების გაცნობის, მოსმენისა და მათთან პირდაპირი დიალოგის უნიკალურ შესაძლებლობას აძლევს, ახალი ქართული ფილმის, „ვენეციის“ ჩვენება და მის ავტორთან, რეჟისორ (სცენარისტი, პროდიუსერი) რუსუდან ჭყონიასთან შეხვედრა გაიმართა.

მულტიმედია ცენტრის დაფუძნებული კლუბის კონცეფციით, წარმატებულ პროფესიონალებთან ინტერაქციული შეხვედრები ხელს შეუწყობს ახალგაზრდების თეორიული და პრაქტიკული ცოდნის გაღრმავებას და შესაძლოა, სასწავლო პროცესის სტიმულირების ერთ-ერთი მნიშვნელოვან კომპონენტად იქცეს.

ამჯერად რუსუდან ჭყონიას შემოქმედების გაცნობის სურვილი თავად სტუდენტებმა გამოთქვეს. „ვენეცია“ უკვე გავიდა ქართულ კინოგაქირავებაში, სტარტს იღებს ფილმის საფესტივალო ცხოვრებაც. სტუდენტების ინტერესი კი ფილმის მიმართ მისმა მძაფრმა სოციალურმა ჟღერადობამ და ავტორის უკომპრომისო პოზიციამ მიიპყრო. თავად რეჟისორმა შეხვედრის დაწყებისთანავე აღნიშნა, რომ სტუდენტური აუდიტორიის წინაშე პირისპირ დგომა და ფილმის წარდგენა მისთვის ახალი ემოციური გამოცდილებაა. რუსუდან ჭყონია „ვენეციას“ რთული ბედის ფილმად მოიხსენიებს. რეჟისორის ხმაურიანი კინოდებიუტის, „გაიღიმეს“ წარმატების შემდეგ, რომლის პრემიერაც ჯერ ვენეციის საერთაშორისო კინოფესტივალზე შედგა, მერე მსოფლიოს 170 ფესტივალი მოიარა (25 პრიზი დაიმსახურა) და საქართველოს მხრიდან ოსკარზე „საუკეთესო უცხოურენოვანი ფილმის“ ნომინაციაზე იყო წარდგენილი, ბევრი ელოდა ავტორის ახალ ნამუშევარს. რუსუდან ჭყონიას რთულად საწარმოო ექსპერიმენტული ფილმის, „ვენეციის“ ბედი არაერთგვაროვნად და გარკვეული სირთულეებით წარიმართა - ფილმი კინოეკრანებამდე დაგვიანებით მივიდა. გაჩნდა პირველადი ჩანაფიქრის გაუფასურების, დროის კონტექსტიდან ამოვარდნის რისკიც. თუმცა როგორც აღმოჩნდა, ფილმში რეჟისორის მიერ ჩვეული გროტესკული მანერით წარმოჩენილი საზოგადოების მინიმოდელი - ღრმა სოციალური პრობლემებით, მწვავე ურთიერთდაპირისპირებით, თანაგრძნობის დეფიციტით - დღეს კიდევ უფრო მგრძნობიარე თემად იქცა.

ფილმის სიუჟეტი ერთ სივრცეში, დაუსრულებელი შენობის კედლებში იშლება, სადაც  სახლის მომავალი მცხოვრებლების ჯგუფია შეკრებილი. განსხვავებული სოციუმის, სქესის, ასაკის მიუხედავად აქ მყოფი თითოეული ადამიანი საკუთარი მეთოდებით იბრძვის უკეთესი (ჯერ არ არსებული) ფართის დასაკუთრებისთვის. კვადრატული მეტრებისთვის დაუნდობელ „ომში“ თითოეული პერსონაჟი თავის ისტორიით, ხასიათით შემოდის და სხვადასხვა სოციალური თუ ადამიანური მანკიერების გამტარად იქცევა. თავად რუსუდან ჭყონია თვლის, რომ ფილმი შავი კომედიის ჟანრისაა.

სტუდენტებმა რეჟისორთან დისკუსიაში აღნიშნეს, რომ ფილმში ტრადიციული ქართული კინოიუმორი აღმოაჩინეს. ხშირად იკვეთება ციტატები ქართული კინოკლასიკიდან („ცისფერი მთები“ და ა.შ.), რითაც, მათი აზრით, ავტორი პატივს მიაგებს ქართულ ტრადიციულ კინოკულტურას, რომლის განსაკუთრებულ ხიბლად ხშირად სწორედ ალეგორიულობა, ტრაგიკულის და კომიკურის გასაოცარი სინთეზი მიიჩნევა. რეჟისორი სტუდენტებს გულახდილად ესაუბრა ფილმზე მუშაობის სპეციფიკაზე, მოსამზადებელი პერიოდის მნიშვნელობაზე, ტექნიკურ და შემოქმედებით სირთულეებზე (ფილმში 11  23-წუთიანი უწყვეტი კადრია), რომელთა გადაჭრაც ოპერატორთან ტანდემის გარეშე შეუძლებელია. ასევე მსახიობების შერჩევის მეთოდსა და იმაზე, თუ რამდენად მნიშვნელოვანია შემოქმედებითი ჯგუფის ერთსულოვნება გადაღების პროცესში.

ინტერესი ფილმის მიმართ, ცოცხალი კონტაქტი მაყურებელსა და ეკრანს შორის ჯერ კიდევ ფილმის ჩვენების პროცესში გამოჩნდა, შემდეგ კი სტუდენტების მიერ დასმულ კითხვებშიც გამოიხატა. შეკითხვები ძირითადად რეჟისორის შემოქმედებით პრინციპებს, გემოვნებას, რეჟისორის პროფესიისთვის აუცილებელ უნარ-ჩვევებს ეხებოდა, ასევე იმ სიმბოლოების ავტორისეულ ახსნას, რომელიც რეჟისორმა ფილმში ჩადო. პასუხი კი ერთ-ერთ კითხვაზე, რომელიც მაყურებელს ფილმის ნახვის შემდეგ უჩნდება, „სად არის გამოსავალი ამ ზნეობრივი „აპოკალიფსიდან?“  - შეხვედრის მონაწილეებმა „ვენეციის“ ფინალში დაინახეს. ფილმის ერთ-ერთი მთავარი გმირი, რომელიც სამშენებლო კომპანიის ინტერესების დამცველია და მთელი ფილმის განმავლობაში ცდილობს ყალბი დაპირებებით ადამიანების გადაბირებას, ფილმის ბოლოს მოულოდნელად შეიცვლება, თითქოს „თვალი აეხილება“. ის უკანმოუხედავად ტოვებს შენობას და ახლად დაბადებული შვილის სანახავად მიემართება. კამერაც ტოვებს ლოკაციას და უწყვეტი კადრით სწორედ ამ პერსონაჟის გზას მიჰყვება. გზას, რომელიც ალბათ განახლებისა და იმედის გზაა, რადგან ვიდრე ერთი ადამიანი მაინც ახერხებს უსამართლობის, ძალადობისა და სიცრუის მოჯადოებული წრის გარღვევას, „ვენეცია“ არ ჩაიძირება.